Η εργασία αυτή καταγράφει βιβλιογραφικά και σχολιάζει με συντομία όσα δημοσιεύματα βρέθηκαν από το 1942 μέχρι και το 1968. Τα δημοσιεύματα αυτά αφορούν όχι μόνο το ρεμπέτικο αλλά και το μπουζούκι, το ζεϊμπέκικο, τους λαϊκούς συνθέτες καθώς και τη προσπάθεια Χατζιδάκι - Θεοδωράκη.
Tα πρώτα δημοσιεύματα για τα ρεμπέτικα - χωρίς να λείπουν και μερικά παλαιότερα - αρχίζουν, νομίζω, την περίοδο της κατοχής, η μεταπολεμική όμως περίοδος μέχρι το 1968 παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, γιατί ξεκινάει, κορυφώνεται και κλείνει με τρία σημαντικά γεγονότα: το Φεβρουάριο του 1949 ο Μάνος Χατζιδάκις καθιερώνει το ρεμπέτικο στους αστούς, με τη γνωστή διάλεξη το 1960 ο Μίκης Θεοδωράκης επιβάλλει με τον «Επιτάφιο» το ρεμπέτικο στους αριστερούς και το 1968 ο Ηλίας Πετρόπουλος πρωτοεκδίδει τα «Ρεμπέτικα Τραγούδια», σταθμό στη μελέτη και καθιέρωση του ρεμπέτικου.
Η εποχή αυτή αποτελεί την πρώτη περίοδο μελέτης του ρεμπέτικου, μια περίοδο που χαρακτηρίζεται από τη, σχεδόν ιεραποστολική, προσπάθεια να επιβληθεί το τραγούδι αυτό στην κοινή συνείδηση σαν γνήσιο λαϊκό δημιούργημα και σαν το τελευταίο κομμάτι της λαϊκής μας παράδοσης.
Μια νέα περίοδος αρχίζει από το 1968 και συνεχίζεται ως τις μέρες μας: το ρεμπέτικο άρχισε ήδη να γίνεται αντικείμενο σοβαρότερης μελέτης. Στην εργασία που ακολουθεί καταγράφονται βιβλιογραφικά και σχολιάζονται με συντομία όσα δημοσιεύματα μπόρεσα να βρω από το 1942 μέχρι και το 1968. Λείπουν, βέβαια, πολλά, αλλά το πρώτο βήμα έγινε.
Τα δημοσιεύματα αυτά αφορούν όχι μόνο το ρεμπέτικο αλλά και το μπουζούκι, το ζεϊμπέκικο, τους λαϊκούς συνθέτες, καθώς και την προσπάθεια Χατζιδάκι- Θεοδωράκη. (Από την παρουσίαση της έκδοσης)